Dit was ons het dagje wel… Na een slopende nacht (broeierig warm, twee groepen feestende jongeren in de party barn, maar vooral een wat aangeschoten campingeigenaar, die om 12 uur zijn geheel eigen interpretatie van Mr. Tambourine Man ten gehore bracht), ontbijten we rustig, gooien we de spulletjes in de auto  en rijden we  na een rondje langs de ‘stamgasten’ richting Zion. Het is tijdens het inpakken wat aan het spetteren geslagen en dat lijkt er niet minder op te worden.
Eenmaal aangekomen op Pondorosa Ranch lijkt het mee te vallen. Maar schijn bedriegt! De buitentent staat (gelukkig) nog maar net en er barst een onweer los! We hebben de bui onder de buitentent droog kunnen uitzitten. Daarna zijn we snel geïnstalleerd.
Met een goede blik om ons heen lijkt het onweer weg te trekken en maken we plannen voor de rest van de middag. Ten Bears, die ook op deze camping lange tijd met de paarden had gewerkt, had ons aangeraden de wandeling naar Cable Mountain te maken vanaf de ingang naar Zion bij de ranch. Na een korte rit door het (behoorlijk grote) achterland van de ranch, komen we bij een achteringang van Zion NP terecht.
Het is opvallend hoe anders Zion vanaf de bovenrand is, dan vanuit de canyon of vanaf de wanden van de canyon. Het is een fris bos van voornamelijk naaldbomen en wat eiken, waarin je tussen de bomen af en toe wat bijzondere rosten ziet. De wandeling zelf is ongeveer 3,8 mijl en redelijk vlak. Het pad komt steeds dichter bij de rand van de canyon en dat geeft af en toe een voorproefje van het uitzicht bij het eindpunt. Waar we ook af en toe een voorproefje van kunnen zien, is het groeien van de steeds donkerder wordende wolken om ons heen. Af en toe staan we even stil om te kijken waar de wolken heen trekken en steeds lijkt het er op alsof de wolken langs ons heen gaan. Veilig genoeg dus om door te lopen. Bij Cable Mountain aangekomen is het uitzicht op de canyon prachtig. Vanaf dit punt kijk je neer op Wheeping Rock, Angels Landing en Echo Canyon. Echt de moeite van de wandeling waard!
Wat op ons neer kijkt (en wat wij vanaf die wat meer open plek pas kunnen zien), is dat de diep donkergrijze wolken inmiddels naar de canyon toe lijken te draaien. Na een paar snelle foto’s hebben we daarom de terugweg ingezet. En snel ook. De 3,8 mijl (ruim 6 kilometer) worden in ongeveer 50 minuten afgelegd… Iets verder van ons af is inmiddels ook de regen en het onweer begonnen. Bij het uitparkeren (valt niet mee door de centimeters dikke blubber rond de banden) is dat echter afgelopen: precies als de auto na veel steken en glijden is omgedraaid komt een flits/donder die toch wel heeeel kort op elkaar volgen…
Omdat we niet heel veel zin hebben om buiten te koken, hebben we het restaurantje van de ranch bezocht voor een hamburger. Kunnen we ook meteen een beetje opdrogen. Het laatste kwartier van de terugweg is namelijk behoorlijk nat geweest. Een hele ervaring rijker, is het waarschijnlijk niet heel veel moeite om zo in slaap te vallen.