We zijn inmiddels weer helemaal gewend op de Guest Ranch. Gisterenavond hebben we lekker op de porch gehangen met onze gastvrouwen en -heren. Op de ranch werken dit jaar meer mensen dan vorig jaar. Naast een Duitse vrouw – die naast verzorging van de paarden ook de administratieve dingen voor de kampeerders doet – en de vriendin van de eigenaar zijn er vijf mannen actief. Easton (eigenaar), Wade (cowboy/wrangler), Benny (kok voor de reisgroepen en steak dinners voor de campers), Bearded Bob Ross (klusjesman) en Ten Bears (wrangler).
Na een goede nachtrust, klimmen we op tijd het bed uit, want we gaan vanmorgen paardrijden. Samen met twee dames (een oma uit Kanab met haar kleindochter) rijden we onder leiding van Ten Bears rond acht uur de corral uit. Hanneke rijdt dit keer op Champ, Alwin rijdt net als vorig jaar op Jim. Het is weer een mooie ochtend en we rijden door de prachtige canyon achter de ranch een ronde. Onderweg zien we nog sporen van een mountain lion. Die komen hier veel voor, maar volgens Ten Bears zie je ze nooit.
Bij terugkomst gaan we nog even de round pen in met Champ om een stukje in galop te rijden. Best geinig. Hanneke bracht het er het beste vanaf.
Nadat we weer snel en korte broek hebben aangetrokken, rijden we naar Page. We kunnen namelijk nog net Lower Antelope Canyon bezoeken. Twee jaar geleden waren we al naar het zusje Upper Antelope Canyon geweest. Eigenlijk hadden we geluk dat we er in konden. Een paar dagen geleden is de slotcanyon volledig onder water gezet door een flash flood. Dit verraderlijke fenomeen komt hier vaker voor en ze zijn er erg beducht op. Een tiental jaar geleden is namelijk en groep toeristen omgekomen in zo’n vloedgolf. Deze ontstaan als het ergens in de aanvoer van de canyon (hard) regent. En het komt voor dat als het in Bryce Canyon hard regent in Page de zon schijnt en het regenwater van Bryce toch in Page zo’n flash flood veroorzaakt…
Lower Antelopen Canyon is meer een belevenis dan Upper, maar minder fotogeniek. De grillige vormen zijn natuurlijk mooi, net als de oranje kleur, maar de doorkijkjes zijn eigenlijk net te kort om mooie foto’s te maken. Dat het een belevenis is, komt doordat je je met smalle trappetjes door de slotcanyon beweegt. Het diepste punt ligt ongeveer op 30 meter onder het niveau van de omgeving. De toegang zou je ook zo voorbij lopen. Door een smalle spleet van maar 40 centimeter breed moet je je heen werken om in de canyon te komen. Al met al een leuke ervaring.
We hadden als plan om na het avondeten even naar de Paria Movieset te rijden, omdat de rotsen daar dan mooi worden aangelicht door de avondzon. Omdat dreigde te gaan regenen, hebben we dat uiteindelijk laten schieten en gaan we zo op de veranda hangen tot we naar bed gaan.