Doodvermoeid, maar voldaan hebben we net bij het resort wat eten naar binnen geschoven. Alwin een pizza en Hanneke een burger. Reden van de vermoeidheid en het late eten is dat we laat terug zijn gekomen van een mooie, maar vermoeiende wandeling. Het begon vandaag allemaal niet met hoge verwachtingen voor de te maken wandelafstand. We gingen namelijk naar het visitor center, waar we bij de backcountry information desk wilden informeren hoe het permit systeem voor het Kolob terrace werkte en dan voor morgen of de dag daarna een permit te regelen.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat er voor vandaag nog twee permits beschikbaar waren, voor morgen geen een en voor de dag daarna de permits morgen zouden worden verloot. Omdat we de wandeling vanaf de Left Fork Trailhead echt wilden maken, besloten we om toch maar vandaag te gaan. Een tikje laat op de dag, maar op zich niet te laat. Met nog wat last minute inkopen (voornamelijk lunch), begonnen we uiteindelijk om 12 uur aan de wandeling naar de Subway. Het is hemelsbreed niet een hele lange wandeling. Er zitten echter behoorlijk veel hoogtemeters in en er is (behalve voor de initiële afdaling de canyon in) geen pad. De door de tijd heen gevormde social paths leiden zeker niet allemaal over goede of handige wegen, dus je moet zelf de stroom zo goed mogelijk stroomopwaarts zien te volgen. Door de wat kortere beenlengte van Hanneke, viel dat voor haar niet altijd even mee. Gelukkig waren de resultaten van haar drie glijpartijen uiteindelijk slechts wat blauwe plekken en kleine schaafwondjes.
Op de heenweg hebben we een ‘droge route’ geprobeerd te volgen. Dat lukte over het algemeen vrij goed. Alwin had zijn bergschoenen aan, waardoor hij tot 25 cm zijn voeten in het water kon zetten en drooghouden. Voor Hanneke was het lastiger. Ze loopt namelijk op trailrunners: een soort aangepaste hardloopschoenen. Die zijn over het algemeen heel fijn en handig, maar bij deze natte omstandigheden zorgen ze al snel ook voor natte voeten. Op ongeveer tweederde van de heenweg kwamen we nog twee rangers tegen die een groepje Amerikanen van nieuw/meer water aan het voorzien waren. Na een korte check van onze permit en de bemoedigende woorden dat we nu toch wel erg dicht in de buurt waren van the good stuff, trokken we weer door.
Redelijk snel daarna konden we de knal rode watervallen zien liggen, die de opstap naar de Subway vormen. Deze watervallen zijn prachtig! Ze liggen ook erg mooi in het licht. Het is heel bijzonder om er vervolgens overheen te moeten klimmen om verder te komen. Na de bocht die op de watervallen volgt, is het einddoel dan eindelijk, na 3,5 uur wandelen/klouteren, in zicht. De Subway is een stukje canyon waarvan de onderkant doet denken aan een tunnelbuis. Het heeft een prachtige ovalen vorm, die glad is geworden door de miljoenen liters water en modder die er door de jaren doorheen zijn geperst. De ronding en geslotenheid van de ovaal is echter een illusie: de bovenkant lijkt gesloten omdat de sleet die er boven ligt de bocht volgt en de bodem is alleen vlak door het water wat in de mansdiepe poelen staat. Dat doet echter niets af aan het effect! Na de (verlate) lunch en de nodige foto’s keren we om en gaan we zoveel mogelijk door en niet langs de stroom terug. Dit was een tip van de rangers. Dit scheelde uiteindelijk een klein halfuurtje op de terugweg. Toch hebben we er 7,5 uur over gedaan. Naar we begrepen is dat toch nog aan de relatief snelle kant. Door onze late starttijd was het echter wel al 20:30 toen we weer bij de camping aankwamen. Niet echt meer een tijd om zelf nog wat avondeten in elkaar te draaien. Daarom zijn we naar het restaurantje van de ranch gelopen en hebben we ons daar laten voorzien.

Het was zo wel een lange dag, maar het was zeker de moeite waard! Morgen toch maar wel even een rustdagje, want onze schoenen zijn drijfnat en we zijn zelf wel aan een beetje zwembad en rust toe…