Verhuisdagen zijn altijd slopend. Niet alleen in de gewone zin is dat zo, ook verplaatsingsdagen op vakantie kosten veel energie. Gisteren was zo’n dag. Met een binnenlandse vlucht zijn we vanuit Jackson, Wyoming naar Las Vegas, Nevada gevlogen (met een tussenstop in Salt Lake City (Utah)). De vluchten gingen op zich erg soepel en onze bagage is ook meteen meegekomen, maar toch ben je na twee keer een uurtje stilzitten moe.
Dan is het fijn als je in een lekker hotelbed kan vallen. En dat is gelukt. Bij aankomst bleek dat Palazzo overboekt was en ze ons hadden overgeboekt naar Venetian. Dat is natuurlijk jammer, omdat we specifiek voor Palazzo hadden gekozen, maar feitelijk vormt het een geheel met het Venetian, dus echt problematisch is het nu ook weer niet. Als genoegdoening kregen we wel een gratis upgrade naar een suite.
En dat was best een aardige upgrade: onze ‘kamer’ was zeker groter dan het huis waar we vroeger in Amsterdam woonden en waarschijnlijk maar marginaal kleiner dan het huis waar we nu wonen. Een korte opsomming van de faciliteiten: een halletje, een woonkamer met werkhoek, een bar (helaas niet gevuld), een slaapkamer, een walk-in-closet met kaptafel, een enorme badkamer met bubbelbad en dubbele douche en twee WC’s. We konden ons dus rustig douchen na de douche-ontberingen in Yellowstone en Grand Teton. Na een top pizza en een heerlijk glaasje wijn, zijn we met een voldaan gevoel in bed gestapt.
Vanmorgen hadden we er wel wat moeite mee om uit bed te komen. Blijkt toch maar weer dat een bed een bed is en je uiteindelijk toch gewoon moe bent… Doet zo’n suite helemaal niets aan. We hadden ook geen haast, want het enige doel voor vandaag was om de tent op te prikken bij het Zion Pondorosa Ranch Resort. Daarvoor moesten nog wel wat inkopen gedaan worden, maar dat stelde allemaal niet zo veel voor. Dus hadden we ook tijd om even rustig te ontbijten bij Bouchon. Dat is wel de moeite waard. Het is een gezellig ingericht restaurant, met lekkere dingen op de ontbijtkaart (het schijnt ‘s avonds ook erg de moeite te zijn).
Eenmaal op weg in onze Dodge Durango, was de route zo gevonden. We kunnen Zion inmiddels blind vinden… Ook op de Pondorosa Ranch was het een feest der herkenning: we staan op dezelfde plek als vorig jaar. De tentperikelen van vorig jaar zullen we waarschijnlijk niet hebben: De nieuwe tent heeft geen (alleen maar) verlijmde onderdelen… Nu snel pitten, want morgen gaan we weer de trails op in Zion National Park.
Oh, en had ik al gezegd hoe fijn het is om van de muggen af te zijn?