Ok, dat het kouder zou kunnen worden na Mammoth Lakes, daar hadden we al rekening mee gehouden. Maar dat het zou koud zou worden… De kilometers vlogen er sinds vanmorgen aan. We willen namelijk in Yosemity NP kamperen en daarvoor zijn twee opties: reserveren en first come, first serve. Aangezien de eerste variant (al vijf maanden geleden!) helaas niet is gelukt – Alwin heeft toen de eerste tien minuten minimaal vijftig keer geprobeerd te bellen met de reserveerlijn van de NPS en na die tien minuten kwam er een bandje dat alle reserveerbare kampeerplaatsen voor juli waren vergeven – moeten we vertrouwen op de laatste variant. Dat betekent vroeg uit de veren en bij de ranger bij de ingang van het park vragen welke campings nog plek hebben.
Hij riep meteen dat we maar bij Toulumne Campground moesten proberen. Een tegenvaller, want dat is namelijk de verst van de vallei verwijderde camping. De oorzaak van zijn advies is echter al snel duidelijk: er zijn nog drie campings gesloten als gevolg van smeltwater… Dat beperkt de keuze enorm. We besluiten – mede omdat het eigenlijk al laat is (8 uur) en we daarom met de omstandigheden zeker te laat op andere campings aan zullen komen – de ranger’s raad op te volgen. We hebben uiteindelijk een grote plaats. Maar ook een beetje een vochtige…
Na het opzetten van de tent springen we zo snel mogelijk weer de auto in en rijden we naar Wawona, waar we in de Mariposa Grove naar de sequoia’s gaan kijken. Het verhaal van populariteit bij Amerikanen van de sequoia’s is eigenlijk eenvoudig uit te leggen: Amerikanen hebben de neiging om overal de beste in te willen zijn, de hoogste te willen hebben, de grootste te hebben gebouwd. Nu hebben ze bij de sequoia even moeten puzzelen hoe ze die belangrijk konden maken. Het resultaat: het is niet de langste boom (alleen al de hier uitbundig aanwezige de Californische pijnboom is langer), het is ook niet de boom die het oudst kan worden (de hier ook veel groeiende bristle cone pine wordt anderhalf keer zou oud (ongeveer 3.000 jaar tegenover 4.700 jaar), nee, het is in volume de grootste boom en naar claim van de Amerikaanse biologen het grootste (zelfstandig) levende organisme op aarde. Jaja, lekker belangrijk… Als ze nou gewoon stellen dat het een mooie en indrukwekkende boom vinden, zijn we dat gewoon met ze eens.
Na de wandeling is het inmiddels al weer redelijk laat geworden en zijn we klaar om af te taaien naar de camping. Dat is namelijk nog twee uur rijden… Gelukkig krijgen we wat afleiding. Bij Crane Flat is een enorme opstopping. Dit blijkt veroorzaakt door een grazende beer in een veldje langs de weg. We stappen ook even uit en na de nodige kiekjes rijden we relatief snel (met een kleine omweg) weer door. Om bij de afslag voor White Wolf Campground een vergelijkbare opstopping te zien. Het zou toch niet?? Jawel hoor, dit keer een kleintje die aan een – waarschijnlijk – aangereden hert staat te ruiken. Nu snel wat foto’s en dan weer door.
We zien daarna ook nog twee herten die willen oversteken. We sluiten de rit af met een paar kuddes herten die vrolijk in de wei staan te grazen. Met andere woorden aan het einde van de dag hebben we al weer heel wat wild gezien.
Op de camping is het koud en klam door de vochtigheid en de kou. Het is hier ‘s avonds nauwelijks warmer dan 5°. Combineer dat met de vochtigheid en de gevoelstemperatuur zakt redelijk onder het acceptabele… We besluiten dan ook om – mede vanwege de lange afstand naar de vallei – morgen ons geluk te proberen bij Crane Flat Campground. Het is een gok en we moeten wel weer vroeg uit bed, maar dat hebben we er wel voor over.