We zijn niet heel erg fan van schreeuwlelijken, laat staan als ze je tot 3 uur wakker houden, en laat al helemaal staan als je de volgende morgen om 5 uur op moet om de zonsopgang bij een van de hoofddoelen van de vakantie te gaan bekijken.
Maar goed we laten ons niet uit het veld slaan en staan ‘gewoon’ op op het geplande uur. Als we om kwart voor zes het zanderige deeltje van de Houserock Valley Road willen oprijden zien we midden in het stuk een auto stil staan. Oh shit… Als we gaan omrijden zijn we minimaal anderhalf uur verder en dan is de zonsopgang ruim achter de rug.
Na een kort praatje met de man – die er al sinds de vorige avond vastzat – hebben we de inschatting gemaakt dat we er (net) langs konden. Gelukkig lukt het ook zonder al te veel gedoe.
Even later lopen we op de opgang van de Coyote Buttes North. Het is een mooie wandeling naar de butte waar de Wave zich op bevindt. De komst van het licht maakt wel duidelijk dat er vooralsnog behoorlijk veel wolken zijn. Gelukkig lossen die naar mate we dichter bij onze bestemming komen steeds verder op. Gelijk daarmee worden de rotsformaties ook steeds interessanter. De “schuimkoppen” die ook bij de White Pocket te zien waren zijn ook hier aanwezig, maar zijn niet wit maar rood met wat geel er in. Na het beklimmen van de laatste hobbel zien we duidelijk de inleiding van ons doel prachtige ribbels in helder geel en rood die vloeiend van de bodem overgaan in de wand. Als we de hoek omgaan zien we de Wave in zijn volle glorie.
Tsja, hier kan maar heel, heel weinig tegen op. Het is écht zo waanzinnig als iedereen er over schrijft. De golfpatronen zorgen voor een hele bijzondere beleving die maar moeilijk op foto is vast te leggen. Na een een hoop foto’s en rustig van een hoop kanten kijken, besluiten we even verderop naar de tweede Wave te gaan kijken. Deze is zeker minder mooi dan de echte Wave, maar absoluut ook de moeite waard. Als we weer terug zijn bij de Wave is de zon een stuk verder en kunnen we de Wave bijna geheel zonder schaduw van een van de spires bekijken en fotograferen.
Als we hier een eind mee opgeschoten zijn, komt een Zwitsers stel – die we gisteren ook bij de loterij zijn tegengekomen – er ook bij zitten. Na een gezellig praatje en een hoop foto’s besluiten we gezamenlijk nog even op zoek te gaan naar pootafdrukken van dinosaurussen die in de buurt zouden moeten liggen. Ondanks het vinden van de locatie van de opgegeven coördinaten met de GPS vinden we niets. Ach ja, na het zien van de Wave zouden ze misschien sowieso tegenvallen…
Ondanks dat we ongeveer vier uur in en om de Wave hebben doorgebracht zijn we door onze vroege sessie nog de hele middag te besteden. We besluiten daarom om nu dan echt nog even te gaan zwemmen in Lake Powell. En bij zwemmen hoort een patatje, dus het avondeten is ook snel daarna geregeld bij een van de vele concurrenten van de gouden bogen.
Met een gezellig drankje en praatje met de buren sluiten we de dag af (zoals eigenlijk elke dag). Het wordt alweer de laatste nacht op de camping die voor ons wel een beetje ons thuis is geworden. De ontspannen sfeer, de gezellige buren en de campingkat (genaamd Blue) hebben ervoor gezorgd dat we echt het gevoel hadden dat we iedere dag “naar huis” reden.