De ochtend begon iets teleurstellend: We werden uitgeloot voor permits voor de North Coyote Buttes. Hier ligt onder andere een geribte rotsformatie, die als naam de Wave heeft gekregen. Jammer, met name omdat er relatief weinig mensen waren. We moeten daarom voor morgen een alternatief programma verzinnen. Na de loting zijn we naar de Buckskin Gulchgereden (met als ingangspunt Wirepass Canyon).
Om er te komen moeten we een klein stukje door mul zand op de Houserock Valley Road. Dat is in de afgelopen weken ontstaan door werkverkeer voor de verbetering van de Stateline Campground. Gelukkig is onze auto goed genoeg voor dit beetje zand. Traction control uit en gas geven maar!
Ondanks het zeer warme weer (boven de 38°) is het in Wirepass en Buckskin eigenlijk behoorlijk koel. De twee canyons zijn zo smal – soms zo dat je er eigenlijk niet rechtdoor doorheen past – dat er eigenlijk nauwelijks zon in schijnt. Op de stukken waar het water meer breedte heeft weggesleten en de canyon breder is, is het echter wel weer drukkend warm.
De wanden hebben dezelfde stuctuur als de wanden in Antelope Canyon. Hier valt het licht er echter niet zo mooi in. Toch is het ook hier leuk fotograferen!
Zo meteen de barbeque aan en de kleinste steak die we hier in de supermarkt konden vinden (per stuk ongeveer 350 gram…) bakken.
We hebben het nog niet echt gehad over de locale fauna. Natuurlijk zijn er hier paarden, honden, koeien en katten. Maar het meest in het oog springen toch wel de gnats. Een locale specialiteit, die nog het meest doet denken aan de midges in Schotland. Minimuggen (kleiner dan een speldenkop) die je een bult zo groot als een 1 Euromunt bezorgen als ze bijten. En de anti-insectensprays uit de supermarkt werken niet (ook niet als er specifiek op staat dat het werkt tegen gnats)… Onze buurtjes op de camping (vaste gasten hier, ze blijven namelijk ieder jaar minimaal 3 weken op deze camping) hebben gezegd dat het vandaag mee gaat vallen, omdat er een windje staat. Dat schijnt het enige te zijn wat helpt.